سایت مرکز فناوری اطلاعات حوزه های علمیه خواهران حاوی اخبار و اطلاعات مربوط به این مرکز می باشد.

پانزدهم شوال سالروز وفات حضرت عبدالعظيم حسني (ع) در شهرري
مورخين راجع به اين که حضرت عبدالعظيم (ع) در چه سالي، يا چه ماهي، يا چه روزي از دنيا رفته چيزي ننوشته اند. آري در کتاب روح و ريحان مي نويسد: آن حضرت در حدود سنة 250 از دنيا رفته، ولي مدرکي نقل نمي کند.

 بعضي از نويسندگان مي نويسند: از آن روايتي که از امام علي النقي (ع) به فضيلت حضرت عبدالعظيم (ع) رسيده (و ما آن را بعد از اين خواهيم نگاشت) استفاده مي شود که آن بزرگوار در زمان امام علي النقي (ع) از دنيا رفته است و امام علي النقي هم در سنة 254 شهيد شد. عمادزاده در جلد دوم زندگاني حضرت موسي بن جعفر (ع) صفحة 391 مي نويسد: حضرت عبدالعظيم(ع) به عقيدة شيخ صدوق در سال 252 شهيد شده ولي معلوم نکرده که شيخ صدوق اين عقيده را در کدام کتاب هاي خود متذکر شده ؟!

 علامة مجلسي در مزار کتاب بحار مي نويسد: يکي از شيعيان حضرت رسول اکرم (ص) را در عالم خواب ديد که فرمود: جنازة مردي از فرزندان من از سکه الموالي (که نام کوچه اي بوده) حمل مي شود و در باغ عبدالجبار بن عبدالوهاب نزديک درخت سيبي دفن خواهد شد. وقتي آن شخص شيعه از خواب بيدار شد نزد عبدالجبار رفت و پيشنهاد کرد که آن باغ را از او بخرد. عبدالجبار گفت: اين باغ مرا براي چه مي خواهي ؟ آن مرد جريان خوابي را که ديده بود نقل کرد. عبدالجبار گفت: خوابي که تو ديده اي من نيز ديده ام، لذا آن درخت و باغ را براي حضرت عبدالعظيم(ع) و شيعيائي که در اين جا دفن شوند وقف نموده ام. بعد از اين جريان بود که حضرت عبدالعظيم(ع) مريض شد و از دنيا رفت. موقعي که بدن آن بزرگوار را برهنه کردند تا غسل دهند کاغذي در جيب او به دست آمد که حسب و نسب خود را در آن کاغذ بدين نحو نوشته بود:

 انا ابوالقاسم، عبدالعظيم بن عبدالله بن علي بن حسن الامير بن زيد بن الحسن المجتبي بن علي بن ابيطالب (ع).

طريحي در کتاب منتخب مي نويسد که نقل شده: از جمله افرادي که زنده دفن شدند حضرت عبدالعظيم (ع) بود که قبرش در شهرري قرار دارد. و در کتاب روح و ريحان هم مي نگارد: حضرت عبدالعظيم (ع) را دشمنانش در حالي که زنده بود، در زير خاک دفن کردند و آن بزرگوار به اجل طبيعي از دنيا نرفت!! العلم عندالله لانه اعلم به حقائق الامور. ولي مرحوم حاج ميرزا حسين نوري در کتاب لؤلؤ و مرجان اين نقل را تکذيب نموده .

گنبد و بارگاه حضرت عبدالعظيم (ع) در کتاب منتخب التواريخ از کتاب مجالس المؤمنين نقل مي کند: حرم مطهر حضرت عبدالعظيم (ع) را که در شهرري قرار دارد مجدالملک قمي در سنة 480 بنيان نهاد. مجدالملک را لشکريان به علت عداوت مذهبي در سنة 492 از نزد سلطان کشيدند و اعضاي او را قطعه قطعه نمودند، آنگاه آن اعضاء قطعه قطعه شده را در تابوتي نهادند و در جوار حضرت سيدالشهداء دفن کردند. بنيان ايوان و رواق حضرت عبدالعظيم (ع) از آثار شاه طهماسب بن شاه اسماعيل صفوي است. در سنة 944 بود که فتحعلي شاه ضريح نقره اي براي حضرت عبدالعظيم (ع) تقديم کرد. در سنة 1222 بود که ناصرالدين شاه قاجار طلاکاري گنبد و بارگاه حضرت عبدالعظيم (ع) را شروع کرد. آيينه کاري و نقاشي ايوان مطهر حضرت عبدالعظيم (ع) را ميرزا آقاخان نوري که صدراعظم دولت ايران بود به پايان رسانيد.

روضة حضرت عبدالعظيم (ع) داراي چهار در متقابل است. دري که طرف قبلة ضريح قرار دارد و از خاتم هاي بسيار عالي به شمار مي رود از تقديمي هاي فتحعلي شاه است. دري که سمت پائين ضريح قرار دارد و از خاتم هاي مرغوب است از تقديمي هاي ناصرالدين شاه است. دري که سمت شمال ضريح قرار دارد و به اصطلاح آن را در ورودي مي گويند از تقديمي هاي محمدشاه قاجار است. دري که در سمت مغرب ضريح است از تقديمي هاي صدراعظم است.

توليت آستانه حضرت عبدالعظيم(ع) عزيزالله عطاردي در کتاب زندگاني حضرت عبدالعظيم (ع) مي نويسد: در زمان سلطنت شاه طهماسب اوّل که مقارن با سال 936 هجري بوده يکي از رجال بزرگ مذهبي آن عصر به نام: ميرسيد حسين خاتم المجتهدين که داماد محقق کرکي بود و از فقهاي عظيم الشأن و جليل القدر اماميه و زعماي مذهب به شمار مي رفت، از جبل عامل به ايران دعوت شد. پس از ورود مرحوم ميرسيد حسين به ايران، پادشاه وقت توليت بقاع مطهرة حضرت معصومه و حضرت عبدالعظيم (ع) و حضرت احمدبن موسي (شاه چراغ) عليهم السلام و هم چنين توليت مقبرة شيخ صفي الدين جد سلاطين صفويه را در اردبيل به عهدة اين سيد شريف واگذار کرد. و اکنون توليت اين سه بقعة شريفه و ادارة امور مقبرة صفي الدين در دست اخلاف و احفاد ميرسيد حسين (ع) مي باشد.

جناب آقاي دکتر سيدمحمد علي هدايتي وزير سابق دادگستري و استاد عالي قدر دانشگاه تهران که اکنون توليت آستانة مبارکة حضرت عبدالعظيم (ع) را در اختيار دارند دوازدهمين فرزند مرحوم ميرسيدحسين خاتم المجتهدين است و نسب ايشان به محمد ديباح فرزند حضرت صادق (ع) مي رسد.